وسعت عظیم بافتهای فرسوده و خطر قریب الوقوع زلزله به عنوان مهمترین چالش شهر تهران، و اضطرار زمانی حاکم بر برون رفت از این وضعیت، لزوم تغییر نگرش ها در جهت اتخاذ استراتژی های روشن و کارا بر حسب انتخابهای حیاتی را روشن می سازد.
با این نگرش از بین شاخص های مختلف فرسودگی، ناپایداری کالبدی در برابر زلزله چه در مقیاس ابنیه و چه در مقیاس بافت، اهمیت قابل ملاحظه ای می یابد.
در این مقایسه سایر شاخص ها نظیر نفوذناپذیری، ریزدانگی و مباحث اجتماعی، اقتصادی، محیط زیستی و ... تنها در تعیین نحوه اقدام و اولویت های مداخله مطرح می شوند.
لذا شر ط ناپایداری برای مداخله کافی بوده و اضافه شدن سایر شروط نباید با تحدید و مرزبندی پهنه های فرسوده و ارائه تصویر غیر واقعی، سبب غفلت از وضعیت بحرانی تهران شود. همپوشانی سایر شاخصها و تصورات غیر واقعی در خصوص وزن آنها، موجب زوال مسأله اصلی و تنزل جایگاه مهمترین شاخص می گردد.
مهمترین مسأله اجتماعی و اقتصادی بافتهای فرسوده در شرایط وقوع بحران، تلفات، خسارات و هزینه های غیر قابل جبران ناشی از زلزله است. رابطه کالبد شهری با زندگی اجتماعی و آسیب پذیری آن در برابر زلزله نشان دهنده اهمیت مداخلات کالبدی در بحث نوسازی است. با عنایت به موارد یاد شده، بایستی از حدود 14792 هکتار پهنه ناپایدار شهری به عنوان بافتهای فرسوده شهر یاد کرد.
